"Dementie zet een heel gezin op z’n kop"

“Binnen het wijkteam waarvoor ik verantwoordelijk ben, werk ik met een vast team. Samen staan we in voor de zorg van ongeveer 200 patiënten. Meestal ouderen. We komen langs voor toiletzorg, om hen te helpen opstaan, wassen en aankleden. Maar even belangrijk is het mentale aspect. We nemen even over van de mantelzorger. Sommigen zeggen me letterlijk: ‘Ik leef op wanneer jij langskomt.’ Dat toont hoe zwaar de zorg soms op hun schouders weegt.”

“Het sluipt erin. Een patiënt die plots haar jas in de koelkast legt. Of die al een week dezelfde kleding draagt. Vaak merkt de familie het pas laat op. Dan begint het besef: iets klopt hier niet. Mensen proberen het vaak goed te praten of weg te lachen. Maar als je merkt dat iemand steeds verwarder wordt of zelfs ‘s nachts begint rond te dolen, dan is het tijd om hulp in te schakelen.”

“Iedereen is anders. We proberen rust te brengen met vaste routines, pictogrammen of een dagschema. We geven die tips ook aan de mantelzorgers. Kleine dingen maken een verschil: oogcontact, trager spreken, tijd geven om te reageren. Soms ontstaat er ook agressie. Dat is heftig voor de patiënt, maar zeker ook voor de partner of de kinderen. Dan is het belangrijk dat er een netwerk rond hen staat.”

“Niet blijven twijfelen. Ga naar de huisarts of praat met een verpleegkundige. Wij merken vaak als eerste dat er iets niet pluis is. En we kunnen helpen. Alleen al weten dat je er niet alleen voor staat, maakt een groot verschil. Er is ook nood aan meer informatie: mensen weten vaak niet waar ze recht op hebben. Daarom zijn initiatieven zoals lotgenotendagen zo belangrijk. In Riemst is er binnenkort een praatcafé over dementie, met een pakkende theatervoorstelling die je meeneemt in het hoofd en hart van iemand met dementie. Een aanrader, zowel voor wie dagelijks zorgt, als voor wie gewoon beter wil begrijpen.”